‘Jij bent belangrijk en je kunt het’ schreef mijn moeder naar mij in een app nadat ik laatst met haar gedeeld had dat ik even minder lekker in mijn vel zat.
Jarenlang heb ik aan mezelf getwijfeld. Ik dacht dat ik het niet waard was. Dat ik niet goed genoeg was. Ik heb deze overtuigingen aardig getransformeerd en zie nu zelfs in dat ik van grote betekenis ben voor velen en dat mijn plek er zeker mag zijn.
.
Ik wist niet wat me overkwam
Toch overkwam het me laatst weer. Ik stond in de keuken. Ik was aan het koken voor ons bezoek en ineens werd door een tante het koken overgenomen. Het kwam op me over alsof ik het niet goed deed, omdat zij iets anders in gedachte had. De groenten moesten apart, er moesten meer uien in, de verse peterselie die ik erbij in gedachten had hoorden er volgens haar niet in thuis. De pannen waren te klein. Of ik al door het eten geroerd had werd me gevraagd… enzovoort. Ik wist even niet wat me overkwam. Ik kan je zeggen dat het alles behalve prettig voelde.
.
Een oude pijn kwam naar boven
Een oude pijn kwam naar boven. Alsof mijn plek er weer niet mocht zijn. Hij werd ingenomen door haar en ik liet dit toe. In mijn huis. In mijn keuken. Hoe kan het dat ik dit toeliet? Ik, die altijd zeg dat je voor jezelf moet kiezen en dat je je grenzen serieus moet nemen.
In die week van deze situatie hadden we veel verdriet om het verlies van een gezamenlijke vriendin. Ik stond dus minder in mijn kracht en was kwetsbaarder en vond het lastig om mijn grens uit te spreken. Ik zou haar er mogelijk mee kwetsen (oude valkuil) en de tante had ook veel last van dit verlies. En ik dacht daarbij: ‘Waar maak je je druk om? Een goeie vriendin is net overleden’.
Dus ik zette mijn gevoel aan de kant. Ik cijferde me weg.
.
Ik vrat me van binnen op aan frustratie en ongeloof
Prima om ervoor te kiezen er op dat moment niks mee te doen, gezien de situatie. Achteraf vond ik het heel fijn om stil te staan bij wat er werkelijk gebeurde en waarom het mij zo raakte. Een ander zou haar bijvoorbeeld uit de keuken gestuurd hebben (wel of niet met een lach) en weer een ander zou zijn grens benoemen en samen tot een fijne samenwerking kunnen komen. En ik koos ervoor om het allemaal te laten gebeuren en me van binnen op te vreten aan frustratie en ongeloof. Ik voelde me teveel in mijn eigen keuken.
.
Jij bent belangrijk
Het hield me de dag erna nog bezig en ik deelde het met mijn moeder die fijn en zonder oordeel naar me luisterde. Later op de dag kreeg ik een app van haar: “Lieve Els, lees jouw eigen blogs eens goed door en nog eens en nog eens en handel ernaar. Jij bent belangrijk!’
.
Haar woorden raakte me
Deze woorden raakten me heel erg, want dat was precies wat er speelde. Ik had me weer helemaal klein gemaakt. Van mijn plek laten stoten. Alsof mijn ‘kookkunsten’ er niet toe deden. Alsof het niet goed genoeg was wat ik deed. Mijn oude pijn dat ik niet goed genoeg ben was weer voelbaar. Het gevoel dat ik net zo goed gemist kon worden op deze wereld kwam door deze ervaring naar boven. Ik kon op dat moment net zo goed verdwijnen uit de keuken.
.
Het gaat om jou
Wie weet herken jij dit gevoel wel. Dat iets zonder te vragen overgenomen wordt. Dat letterlijk jouw ruimte ingenomen wordt. Alsof je er niet toe doet. Of dat iemand voor jou denkt, of beslist, terwijl jij daar heel anders over denkt.
Het gaat om jou. Jouw grens mag er zijn en hoort gerespecteerd te worden. Jij bent belangrijk en doet er toe. Jij hebt net zoveel recht om te Zijn en om jouw manier te volgen dan iemand anders. Jouw plek mag er zijn.
Een diëtiste waar ik ooit kwam in de tijd dat ik depressief was, schreef eens op een briefje:
“Alleen al doordat je er bent, mag jouw plek er zijn”. Deze woorden heb ik altijd onthouden.
.
Wat er mis ging in de keuken
- De tante vroeg of ze kon helpen, waarop ik haar vriendelijk bedankte en zei dat het me alleen prima lukt. Dit negeerde ze.
- Ze nam de leiding in de keuken over van mij, terwijl het mijn maaltijd en mijn keuken was.
- Ik gaf mijn grens niet aan bij dat ze mijn nee niet accepteerde en dat ze mijn rol in de keuken overnam. Hiermee was ik niet loyaal aan mezelf.
- Ik liet het toe om mijn plek kleiner te laten maken doordat de tante veel meer ruimte innam en ik voor mijn gevoel net zo goed kon verdwijnen uit de keuken en hier niets van zei. Ik liet het gebeuren.
- Oftewel verschillende verstoringen. Is hier iemand schuldig? Nee, we waren wel allebei verantwoordelijk voor ons handelen.
.
Wat heeft deze situatie mij gebracht?
Een volgende keer weet ik hoe ik ook kan reageren doordat ik hier bewust bij stil gestaan heb. Een oude wond is weer voor een stuk geheeld. Ik zag in dat ik zelf mede verantwoordelijk was voor wat er gebeurde. En ik heb weer ervaren hoe fijn het is om het te delen met iemand die zonder oordeel naar je luistert. Het heeft me nieuwe inzichten gegeven.
Ik voelde me na een paar dagen weer rustig en ontspannen en keek met mildheid terug naar de situatie.
.
Laat jij je vaak klein maken?
Hoe zit dat bij jou? Negeer jij iemand anders zijn nee? Geef jij ongevraagd tips of adviezen?
Of overkomt jou dit nu juist vaak? Dat iemand voor jou denkt en dat jij jezelf klein maakt of laat maken? Sta eens stil bij hoe jij hierop reageert en hoe je hier op zou willen reageren.
.
Voor meer leesinspiratie vind je het blog over een juiste balans tussen geven en nemen mogelijk interessant. Dat was in deze situatie in ieder geval flink verstoord.
.
.
