Vandaag had ik een erg wisselende dag. Vanmorgen deed ik er een post uit in mijn fb community Kies voor jezelf: Wat ga jij vandaag doen voor jezelf?
Ik antwoord deze vraag ook altijd zelf. Vandaag moest ik er echt even bij stil staan. Ik voelde namelijk een onrust. Terwijl ik vanmorgen een heel fijn coachgesprek heb gehad. Het prachtig weer is. Ik kan doen wat ik wil. Ik hulp van mijn vader kreeg in het bos. Mijn man eerder thuis kwam van zijn werk en ik mijn moeder eindelijk sinds jaren een knuffel heb gegeven (is bij ons in het gezin niet zo gebruikelijk).
.
Je zou zeggen wat wil je nog meer. Toch nam de onrust toe. Het gevoel dat ik het niet kan. Het gevoel dat ik meer moet doen. Het gevoel van teleurstelling dat ik zoveel wat ik wil doen nog niet gedaan heb. Op een moment werd ik zelfs chagrijnig. Ik was moe en ik baalde daarvan. Zo kom ik helemaal tot niets. Ik had ook nog zin in te snoepen en baalde nog meer van mezelf. Ik had vorige week met mezelf afgesproken om o.a. 10 dagen op de suikers te letten en het is één dag gelukt. Ik zal hier nog een blog over schrijven.
Toen kreeg ik een app van een klant van mij die op dit moment ook met zichzelf worstelde. Shit dacht ik: Doe ik het dan wel goed? Kan ik anderen helpen terwijl ik ook nog met regelmaat zelf in de valkuil stap?
.
Ik app naar mijn klant dat ze mag kijken naar welk stemmetje ze gaat luisteren. Laat ze het stemmetje dat goed voor haar wil zorgen spreken? Of het stemmetje van dat jij zelf wel bepaald waar je zin in hebt qua eten. Dus eet gerust! Welk stemmetje ga jij voeden?
.
Ik ken alle goed bedoelde adviezen. Het zeggen is ook zo gemakkelijk, maar het toepassen is soms zo moeilijk! Een gedragsverandering gaat vaak met vallen en opstaan gepaard.
Toen ik met haar appte zat ik dus zelf in een worsteling met mezelf. Ik weet hoe moeilijk het soms is.
.
Het spoorde mij wel aan om een coachgesprek met mezelf aan te gaan:
.
Terwijl ik deze vragen beantwoorde lag ik op bed, omdat ik zo moe was. Lees: moe van het piekeren. En lag me erbij ook nog schuldig te voelen, omdat ons pap in het bos aan het werk was. Ik wilde ook meehelpen, maar ik had het idee dat ik daar echt geen energie meer voor had. Ik was echt zo moe! Ik mag nu toch wel even slapen?
.
ik voelde me zielig. Jeee… wie voelt zich nu zielig? Mag je jezelf zielig vinden?
Tuurlijk mag dat. Maar je hebt wel een keuze! Hoelang ga jij je zielig vinden? Tot wanneer levert het je nog iets positiefs op?
…….
En hup daar stond ik. Ik trok mijn schoenen aan, pakte de kruiwagen en ging ons pap meehelpen. Vele volle kruiwagens versjouwd en ik liep al na 2 kruiwagens met een glimlach op mijn gezicht. Ik WEET dat de buitenlucht mij zo goed doet. Ik WEET dat lichamelijk bezig zijn me energie geeft. Ik WEET dat afleiding werkt. Ik WEET dat me nuttig opstellen en resultaten zien me positief motiveert.
Mogelijk geeft het je hoop dat ik hier eerst dagelijks mee worstelde en nu nog maar heel af en toe. Nu een aantal uur verder na mijn gesprek met mezelf, voel ik me weer goed en heb ik er weer vertrouwen in. Ik weet hoe ik mijn piekerproces kan doorbreken. Ik weet dat het geen zin heeft om mezelf te veroordelen. Daar maak ik het alleen maar groter mee.
..
.
Mocht jij ook met dit dilemma rondlopen? Weet dan dat hoe vaker het jou lukt om te handelen naar wat jij nodig hebt op dat moment, hoe minder vaak de strijd met jezelf nog voor komt. Het wordt echt gemakkelijker. Een actieplan voor jezelf kan je hier goed bij helpen.
.
Voor meer leesinspiratie:
blog: je hebt altijd een keuze